فارسی عمومی

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

  نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

کلاه داری و آیین سروری داند
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که دوست خود روش بنده پروری داند
غلام همت آن رند عافیت سوزم

که در گداصفتی کیمیاگری داند
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی

وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند
بباختم دل دیوانه و ندانستم

که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند
هزار نکته باریکتر ز مو این جاست

نه هر که سر بتراشد قلندری داند
مدار نقطه بینش ز خال توست مرا

که قدر گوهر یک دانه جوهری داند
به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد

جهان بگیرد اگر دادگستری داند
ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه

که لطف طبع و سخن گفتن دری داند




حافظ - غزل 2
 
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا  

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

جانا روا نباشد خون ریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت